Dag 7 Pinar del Rio – Varkensbaai – Cienfuegos
‘s Morgens wederom op jacht naar wespen. Na het verlies op kerstvond is er opnieuw een aanval ingezet op mij, maar nu nadat ik nietsvermoedend onder de douche sta. Met handdoek en douchekop sla ik wild om me heen maar weet ook nu zonder steken de strijd te doorstaan. Meesterlijke vondst overigens, zo’n plafoniere - dwars aan de muur – met een gat aan de bovenkant. De lamp is al half vol met wespen…

We moeten vandaag 600 km rijden. Van Oscar krijg ik een blauw snoepje aangeboden: Viagra voor vrouwen. Ah un (experi)mentos! Een prachtige rit voert ons langs de Cubaanse zuidkust naar het schiereiland Zapata. Het is niet druk op de snelweg, maar er rijdt wel van alles; weinig auto’s, fietsers, paar- en wagen... Bij elk viaduct staan veel mensen langs de snelweg te liften - la boteilla – door gebrek aan brandstof en bussen. Het is wel gereguleerd. Ouderen, zwangere vrouwen en kinderen gaan voor.

Onderweg zien we het heuvelachtige landschap van Pinar del Rio overgaan in de moerassen van Zapata. Midden tussen de krokodillen – die overigens heerlijk smaken tijdens de lunch - ligt de Varkensbaai - waar in 1961 Fidel in een invasie van de Amerikanen na drie dagen heeft afgeslagen. Even een korte blik op de baai, en een eerste kennismaking met het zo gevreesde all-in resort met ambtenaren – lees staatsbedrijf. Terwijl de bar vol staat met wachtende mensen met gekleurde polsbandjes, staat de enige vrouw achter de bar op haar gemak wat flesjes af te vullen. Als je een vraag stelt aan een barman die bezig is - en hij hoeft alleen maar ja of nee te zeggen – dan sommeert hij je toch 2 minuten te wachten voordat hij antwoord zal gaan geven…. het toppunt van desinteresse en inefficiëntie. Na 50 jaar hiërarchie is elk besef van verantwoordelijkheid en initiatief verdwenen, uit angst wat de baas zal zeggen. De opbrengsten zijn ook niet om over naar huis te schrijven natuurlijk: lokaal monopoliegeld als salaris om eten te kunnen kopen, maar als je meer wilt heb je cubaanse dollars nodig en die hebben alleen de toeristen. Wat zal je je ook inzetten verder. Hoe kom ik aan dollars, dat is de enige vraag die telt! Niet door harder te werken in elk geval. Vechten – luchar - en oplossingen zoeken - resolver. Iedereen ritselt bij op de zeer levende zwarte markt om zich wat luxe te permitteren. Het boek dat ik aan het lezen ben “De ritselaars van Havana” beschrijft hoe dit in zijn werk gaat. Het is een kwestie van overleven en het wordt gedoogd door de staat. Echter 1x per week wordt een voorbeeld gesteld van een willekeurige Cubaan: “de misdadiger van de week”. 11 miljoen Cubanen weten, dat ook zij daar kunnen staan volgende week. Morele chantage. De brave burger blijft daarom maar heel hard klappen als er weer een mooie toespraak wordt gehouden, voor het oog een voorbeeldig revolutionair dus. Ondertussen is het voedsel dat ze voor de bonnetje krijgen schaars en moet er bijverdiend worden; vrouwen – Jineteras - bieden zich aan om hun kinderen te voeden, in de rumfabriek wordt een flesje rum onder de jurk gestoken, bij de toilet staan schoteltjes, en de resten van het buffet van ons all-inn resort wordt meegepikt.

Hierover vertelt onze gids niet, maar verder is hij redelijk openhartig. 17 jaar geleden had hij geen antwoorden mogen geven op onze vragen. Raoul Castro zit nog maximaal tot 2018 – dit is wettelijk vastgelegd – en daarna zal het regime veranderen (wishfull thinking?). Volgens hem zijn er zijn geen volgelingen meer – alleen nog mensen die doen alsof. Cubanen zijn niet meer georganiseerd en strijdbaar om er vroegtijdig iets aan te veranderen dus het wordt de tijd uitzitten. “We zijn geen communisten, we zijn socialisten”. Of Reinier - als hij dan 37 is - nog wat kan bereiken als jurist in plaats van gids? Voor het eerst krijgt hij applaus op zijn toespraak en antwoorden.

We komen aan in Cienfuegos – de parel van het zuiden - en bezoeken het fraai gerestaureerde centrale plein met een heel leuk Tomas Terry-theater uit 1889. Even een rondje om het plein met prachtige gebouwen, en dan snel door voor een bezoekje aan Palacio de Valle.
In het donker komen we aan bij ons nieuwe bungalowpark zo’n 40 kilometer van Cienfuegos, met leuke huisjes aan de zee en een heerlijk groot zwembad. Ongegeneerd vraagt de man die mijn tas sjouwt: propina? Ja hoor, je krijgt van mij 1 CUC, al gauw goed voor een dag-salaris extra. Als hij er 4 sjouwt op een dag dan zijn maandinkomsten verviervoudigd.
Ondanks het massale buffet-restaurant is het eten verrassend lekker met vers gegrilde kip-fileetjes en visjes. De prijs voor de wijn is echter buiten alle proporties. Ja het was een heerlijk wijntje, maar om er nu ineens 2x zo veel voor te vragen. Het gegraai naar geld slaat wel erg door hier in Cuba. Wel 30 EUR vragen voor een fles wijn, maar geen WC-paper in de toiletten en dan nog een schoteltje voor geld. Ik begrijp het socialistisch gebedel maar er zijn grenzen. Ik ben dan ook helder als de toiletjuffrouw vraagt om geld: nee!
In de gezellige bar oefenen we nog wat danspasjes en gooien we er nog wat maandsalarissen stuk.

Dag 8 Cienfuegos (28 dec)
De volgende morgen lekker vrij bij het zwembad om wat te lezen en huiswerk spaans te maken en lekker genieten van het prachtige uitzicht. In plaats van knuffelen met dolfijnen knuffelen kies ik voor een spannende duik met Mr Geilstrøm. De dronken geile zatlap van gister aan de bar, komt aan boord en ik vrees dat hij de kapitein is. Maar het wordt nog erger; hij blijkt mijn duikmaat te zijn. Eerst nog wat onwennig maar al snel kan ik genieten van de prachtige onderzee-wereld met gekleurde vissen en bijzondere planten op 20 meter diepte. Gelukkig heb ik niet heel veel last van hem, alleen aan het eind van de duik staart hij mij weer ongegeneerd aan. Ik weet niet waarom, maar ineens zie ik onze dive-master druk met hem bezig om zijn fles weer op zijn rug te binden….?

Dag 9 Cienfuegos – Trinidad (29 dec)
‘ s Morgens vroeg geef ik mijn koffer af aan een Cubaan, in de veronderstelling dat hij deze naar beneden gaat dragen, de steile trappen af, naar de bus. Ik denk nog: ik ken die man niet eens, heb de gewilde fooi gegeven maar straks gaat hij er met mijn koffer en inhoud van door. Op de zwarte markt zal mijn Dell-notebook nog wel eens een hoge score kunnen gaan maken. Dus even checken als we beneden zijn. En jawel hoor geen tas van Jootje. Ik wacht de sjouwer op beneden en roep: hij is het! De onschuldige man geeft aan dat de tas met een andere bus is meegegaan. Dat komt dan wel weer goed in Trinidad.

Een klein uurtje rijden en we komen aan in Trinidad. Een erg leuk plaatsje waar we zo’n 5 uur ronddwalen door de kleine steegjes met kinderkopjes en het centrale plein met de koloniale huizen. Ook dit is weer een prima spot voor mooie foto’s. Voor we door gaan naar ons all-in resort(!) aan de Ancon strand – genieten we nog even van het lokale drankje Canchanchara, gemaakt van Aquardiente, limon en honing en erg lekker. Zelf bij Lidi valt deze zeer goed in de smaak. Zij is van complete non-alcoholico vervallen tot een aan Mojito verslaafde vrouw en behoort nu ook tot de AA-club (altijd alcohol).

Mijn grote angst wordt bewaarheid als ik het Ancon-hotel - net buiten Trinidad - van binnen zie. Groot, groter, major! Een naar oliebollen stinkende grote vreetschuur, waar we ons ‘s avonds moeten melden met ons blauwe polsbandje… We reserveren maar in het a-la-carte restaurant. 19.00 uur kan helaas niet omdat het restaurant volgeboekt is, althans dat was onze voorzichtige conclusie. Om 19.30 uur is wel mogelijk. Het is wat haasten aangezien we om 20.30 uur met de bus terug naar Trinidad gaan om het nachtleven mee te maken. Bij aankomst in het restaurant zijn we zo ongeveer de enigen. Wat hiervan de achterliggende gedachte is, is ons niet duidelijk geworden. Heerlijk gegeten en zelfs de lokale witte wijn begint al aardige te wennen.
´s Avonds in de stad weten we met 4 - Renee, Pieter, Lidi en ik – een tafeltje te scoren op het plein voor het podium, waar live muziek is, en waar de locals dansen. (Te) mooie meisjes met blonde mannen. Zouden het jineteras zijn? Ze bieden je van alles aan: danslessen, sigaren en seks. Het aanpappen met toeristen is een grote inkomstenbron. Ook ik word gevraagd op mijn teenslippertjes – een 2e keer zat er helaas niet meer in, maar dat begrijp ik dan wel. Geweldige muziek en echt super om de dansende locals ervoor te zien. En onder het genot van een Mojito een heerlijke avond!

Dag 10 Trinidad (30 dec)
Vandaag een wandeling en paardentocht gecanceld, evenals een nieuwe serie foto’s in Trinidad. Een dagje heerlijk niets doen aan het strand van Ancon met de andere Benidorm-bastards; ja zelfs met mijn binnenkort 53 jaar haal ik de gemiddelde leeftijd in onze groep nog omlaag..).

Nog even internetten, want ja dat is volgens Astrid nu toch eindelijk mogelijk. In Trinidad was het cibercafe helaas “under construction”, maar in het hotel kan ik zeker terecht voor een berichtje op het net. Waarom verbaast me het antwoord niet; helaas “no connecion”. Is natuurlijk jammer want nu kan ik mijn foto’s niet plaasten, maar is eigenlijk ook wel lekker rustig. Dit keer geen 20 man die zich zo snel mogelijk van een Wifi-code willen voorzien en het eerste uur niet meer aanspreekbaar zijn.
De bank daarentegen wordt wel een probleem. Pinnen is ook niet mogelijk in Cuba, en omdat mijn paspoort ergens in een andere bus zit, kan ik niet onderweg bij het wisselkantoor terecht. Geen probleem volgens Astrid, er is ook een bank in het hotel. Dat dan wel, maar geld verstrekken helaas dat lukt niet. Gelukkig is de cashflow bij de rest van de groep op peil – die stappen al enige tijd met een rug aan euries rond. Die moet ik dan maar te vriend houden voor een persoonlijke lening…

Een heerlijk dagje dus aan het strand, en jawel hoor – ik vroeg me al af, waar blijven ze toch ? - vandaag ben ik aan de beurt en slaan de zandvlooien toe. Maar ja, een prachtige zonsondergang aan het strand en gratis mojitos, daar moet je toch wat voor over hebben. Een van onze Benidorm basterds, uit zijn verbazing als hij met een drankje bij ons komt zitten. Nou…, ik hoefde niet te betalen? Tsja, dat is nu het principe van een all-in resort, zal ik maar zeggen. ’s Avonds in het internationale restaurant een echte biefstuk met champignonsaus. Dit blijkt een prima keuze. Muziekje – de top 10 allertijden die we inmiddels mee kunnen zingen - en een wijntje erbij: wat wil je nog meer? Nou ja misschien een beetje gezelliger aankleding van deze kantine? Ach, lekker belangrijk…